Hun meester was beslist een rare kwast.
Hij trok zich van de mores weinig aan.
Waar vaak de slaaf de voeten wast,
besloot hij zelf door de knieën te gaan.
Hij maakte zich kleiner dan zij
en liet zijn hand over hun voeten gaan.
Slavenwerk was het, maar hij
had het met tedere liefde gedaan.
Slaaf of meester, knecht of heer,
het boeide hem helemaal niet
Liefde, dat was keer op keer
waardoor hij zich leiden liet.
Liefde maakt onze ego’s klein,
en doet onze angsten teniet.
Liefde wil niet de grootste zijn,
omdat ze de ander zo graag ziet.
Een rare kwast, dat is hij echt.
hij zet de wereld op zijn kop.
Klein wordt groot, een heer wordt knecht,
Alle orde gaat op de schop.
Omdat Gods orde een andere is,
waarin ieder mens ertoe doet,
waarin iedereen welkom is aan de dis,
die rare kwast… die zag het goed!