Op de drempel van een nieuw seizoen vroegen mijn hardlooptrainers aan alle lopers om hun doel(en) voor dit komende seizoen met hen en iedereen te delen, via een berichtje in de whatsappgroep. “Stel altijd een doel voor jezelf. Waarom ga je sporten en wat wil je bereiken? Wellicht ten overvloede: een persoonlijk doel zorgt voor richting en motivatie.” Daarop regende het berichtjes in de appgroep: 10 km binnen een uur lopen, een marathon lopen, 5km onder de 20 minuten, blessurevrij lopen, samen plezier hebben, genieten van elkaar en al het moois, veel trails lopen, etc. etc. Zelf bleef ik stil. De vraag zette me aan het denken, riep zelfs weerstand op. Waarom altijd doelen stellen? Waarom niet gewoon lekker lopen, zonder ik-weet-niet-wat te willen bereiken?
Waarom die weerstand, zei een ander stemmetje in mij. En dat leek me een goede vraag. Want wat gebeurt er in mij, als mij gevraagd wordt om een doel te stellen? Wat maakt dat ik dat zo moeilijk of vervelend vind? Ik associeer de uitdrukking ‘een doel stellen’ met een hoge lat, hard werken, streven, ambitie en discipline. Een mogelijk doel zou bijvoorbeeld zijn: een pr lopen op de 10 km. Of: een halve marathon lopen. Maar zulke doelen maken me onmiddellijk gespannen. Want als ik een doel stel, dan zál en moét ik dat halen. En tegelijkertijd is er de angst: kan ik dat wel? Ik ben geloof ik als de dood om mijn doel niet te halen. En dat voelt als falen (en wat is daar erg aan, vraagt datzelfde nieuwsgierige stemmetje nu).
Kortom: een doel stellen vind ik hartstikke spannend. Terwijl ik juist loop om te óntspannen. Om mentaal en fysiek gezond te blijven. En om plezier te maken met anderen.
Dus ik zou nu kunnen zeggen: tadaaaaa… hier zijn mijn doelen. Ontspanning, gezondheid en plezier. Waarom die lat per se hoger willen leggen? Gewoon lekker blijven doen wat je al jaren doet is ook goed. Je hoeft niet altijd te streven naar meer, beter, sneller. Dat doe je op andere terreinen al genoeg. Juist tevreden zijn, genieten, leven in het hier en nu is een prachtige uitdaging voor mij. Lekker relaxed en mindful lopen is mijn doel.
Maar ik kan me ook nog een andere keuze voorstellen. De keuze om af te rekenen met mijn angst voor ‘doelen’. De keuze om wél een concreet en een tikkeltje ambitieus doel te stellen en vervolgens te gaan ontdekken dat ik met plezier en ontspanning aan dit doel kan werken. De keuze om te durven struikelen, vallen, falen, om de finish niet te halen of 1.15 uur over de 10km te doen. Want hoe erg is dat nou allemaal?
Misschien is het verschil tussen beide opties niet zo groot. Ik ga lekker relaxed en mindful lopen en ik ga een paar 10kms lopen. In het najaar nog zonder streeftijd, in het voorjaar mét. Niet omdat het moet, maar omdat ik het leuk vind. That’s the spirit!