Vorige week begeleidde ik een bijzondere uitvaart van een bijzondere heer. Zijn vrouw en kinderen vertelden me vooraf, in het kleine knusse Rotterdamse huisje, talloze verhalen over hem.
Over zijn markante uiterlijk en zijn modellenwerk in de afgelopen jaren.
Over zijn liefde voor Frankrijk: met een kleine camptrailer doorkruisten ze het hele land.
Over zijn dansambities en plezier in jeu de boules.
Over zijn vele grappen, soms een tikkeltje sarcastisch of shockerend.
Over zijn creatieve talenten: hij wist van alles iets moois en bijzonders te maken. Hij lakte nagels, fotografeerde, maakte het huis mooi, werkte vele jaren in de raamdecoratie en liet de camptrailer in de kleuren van zijn auto spuiten.
Over zijn kookkunsten: voor iets nieuws of iets buitengewoons draaide hij zijn hand niet om; zijn vrouw stond al 30 jaar niet meer in de keuken.
Over zijn neus voor goede wijn en zijn zelfgemaakte limoncello.
Over de bijzondere ‘projecten’ in zijn laatste levensmaanden: een zelfontworpen tatoeage voor zijn vrouw, een grote fotoreportage met de hele familie op zijn laatste verjaardag, het heimelijk organiseren van een feestje op zijn trouwdag.
Echter, op hun trouwdag stonden zijn vrouw en kinderen rondom zijn kist. Twee dagen ervoor was hij overleden. Op de leeftijd van zeventig jaar.
Toen ik hen sprak, was het, behalve verdrietig, gezellig en een beetje chaotisch. De anekdotes buitelden over elkaar heen. Ik bracht regelmatig het gesprek weer terug tot de kern. En twee uur later ging ik naar huis met in mijn hoofd het beeld van een prachtige, excentrieke en zorgzame man.
De uitvaart was bijzonder. Er waren fantastisch mooie foto’s van deze man, dankzij zijn activiteiten als model in de laatste jaren. Er was zíjn lievelingsmuziek, onder meer Pink Floyd en Maarten van Roozendaal. Er was een kort filmpje dat een kleindochter recent voor school gemaakt had, waarin hij zelf aan het woord kwam. En er waren kleinkinderen die herinneringen ophaalden.
De kinderen wilden niet spreken. Alles was al besproken voor zijn overlijden, alles was gezegd. Toch waren er genoeg verhalen te vertellen, dat vonden zij ook. Dat werd mijn taak: vertellen over deze bijzondere man.
Vandaag kreeg ik een bedankkaartje van hen: “Bedankt voor je mooie invulling van de uitvaartdienst. Van alle input van onze samengestelde chaos heb je er precies uitgehaald wat belangrijk is.”
Ik word er stil van. Dit is één van de dingen waar het om gaat in mijn werk: luisteren, luisteren en nog eens luisteren en gaandeweg ontdekken waar het écht om gaat. Wat zijn de rode draden, wat zijn de belangrijkste verhalen? Ik probeer in een uitvaart tot de kern te komen, tot het hart van deze mens en van dit leven. En als dat lukt, ben ik voldaan én dankbaar. Dankbaar voor dit werk én dankbaar voor de talloze verhalen die de achterblijvers mij hebben willen vertellen. Kortom: de dank is wederzijds!