Tranen op de werkvloer

Mensen zeggen wel eens tegen mij: “Jouw werk zou ik nooit kunnen doen.” Vaak vertellen ze dan dat het verdriet van anderen hen teveel zou aangrijpen, dat ze het daardoor te zwaar zouden vinden. Of mensen vragen mij hoe ik dat doe: omgaan met al het verdriet en het ook weer loslaten. Natuurlijk ráákt de pijn van anderen mij. Als dat niet zo was, kon ik dit werk niet doen. Tegelijkertijd ben ik er goed in mijn emoties te beheersen. Want hoewel ik geraakt mág worden en dat ook best zichtbaar mag zijn, is het niet handig als ik tijdens een voorgesprek of uitvaartceremonie in huilen uitbarst.

In de afgelopen dagen overkwam het me twee keer dat mijn emoties me even overmanden. De eerste keer was tijdens een uitvaartplechtigheid; de jonge echtgenote hield een indrukwekkende en ontroerende speech voor/over haar man. Haar laatste woorden waren zó mooi, zó raak, zó intens dat de tranen in mijn ogen schoten. Toen het daarna mijn beurt was om iets te zeggen, lukte dat niet. Na een paar keer slikken kon ik iets uitbrengen, hoorbaar aangedaan. Waarschijnlijk was iederéén aangedaan.

De tweede keer was een paar dagen later bij een ziekenzalving. Een zieke vrouw, nog veel te jong om te sterven, wilde me graag nog één keer zien en spreken. En een ziekenzalving ontvangen. Haar openhartigheid raakte me. En maakte de verbondenheid die er al was alleen maar sterker. De ziekenzalving zelf is zo’n intiem gebaar: ik raak haar voorhoofd en handpalmen aan. Terwijl de tranen over haar wangen stroomden. Ze stond zó open voor elke aanraking, elk woord, elk gebaar van liefde. Ook bij mij liepen er tranen over mijn wangen. Net als bij haar familie die erbij was.

Zolang de tranen mijn werk niet belemmeren is het goed. Het overkomt me niet zo vaak – dat ik zó zichtbaar geraakt word tijdens mijn werk – maar ik heb nog nooit van iemand gehoord dat het storend of ongepast zou zijn. Misschien zouden we zelfs wat minder ons best mogen doen om op de werkvloer onze tranen binnen te houden. Want waarom zouden we? De tranen tonen onze betrokkenheid, onze geraaktheid, onze liefde. Schaamte is niet nodig! Misschien wordt de werkvloer – welke dan ook – wel een menselijkere, warmere plek als we meer ruimte zouden geven aan onze (en elkaars) tranen. Ze horen bij het leven, dus ook bij het werkzame leven. Net als de lach!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.