Vandaag ging ik voor in de afscheidsdienst van een vrouw die een zeer hoge leeftijd bereikt had. Aanwezig waren haar nóg oudere zus, haar neven en nichten, achterneven en achternichten. Het was een intiem samenzijn in de huiskamer van het crematorium. Na de begrafenis sprak een achterneef mij aan: “Ik vind dat je het enorm lief gedaan hebt, voor iemand die je niet eens gekend hebt.” Dat voelde als een groot compliment. En eigenlijk heb ik, dankzij de verhalen die haar zus en neef over haar vertelden, het gevoel haar wél een heel klein beetje gekend te hebben.
Zo gaat dat vaak: ik leer mensen pas na hun dood kennen, via de verhalen van hun dierbaren. En dat is een prachtige manier, want zo hoor ik van hun meest intieme relaties wie zij waren. Het is één van de vele manieren om een mens te leren kennen. Niet door met haar samen te leven, niet door met haar te praten, niet door foto’s te bekijken of facebook-posts te lezen, maar door in gesprek te gaan met de mensen die van haar houden. Zo leerde ik in de afgelopen week deze vrolijke, humoristische, gelovige vrouw kennen, via leuke anekdotes en ontroerende verhalen, door de blikken, de stiltes, de liefde van haar zus.
“Je hart lag erin”, zei haar nicht die me na afloop bedankte. Precies, zo voel ik dat ook, keer op keer. Ik doe het met hart en ziel. Ik kan niet anders. En het maakt dit werk zo ongelooflijk mooi!