Ik loop voor het eerst haar eigen huisje binnen, nadat ik mijn schoenen in de gang heb uitgetrokken. Alles is wit: de muren, de meubels, de tapijten op de vloer. “Van donkere kleuren word ik verdrietig”, zegt ze. Ze kreeg 1100 euro om haar éénkamerappartement in te richten en heeft die goed besteed bij de IKEA. Vier foto’s op de witte kast trekken mijn aandacht: een baby, een kind, een puber, een jonge vrouw. Vier keer Narges, de eerste drie nog in Afghanistan gemaakt, de laatste in Nederland. Vooral de derde foto raakt me. Een meisje van 16, gesluierd, prachtig opgemaakt, ze ziet er veel ouder uit dan ze is. Ik vraag haar of ze toekomstdromen had toen ze 16 was. Nee, zegt ze. Hoe zag haar leven als tiener in Afghanistan eruit? Ze is nooit naar school geweest, en later op de avond vertelt ze dat ze tijdens het opruimen en schoonmaken in huis graag muziek luisterde en danste. Was dat haar belangrijkste bezigheid misschien, het huishouden? De taalbarrière maakt ons gesprek lastig, ik zou zoveel meer willen vragen. Maar ik heb geduld. Net als zij. Na de zomer mag ze eindelijk taallessen gaan volgen. En daarna een beroepsopleiding volgen. Maar ze wil niet te ver vooruit denken. Eérst Nederlands leren, daarna pas een opleiding kiezen… En als het kan ook leren zwemmen en auto rijden. Inmiddels heeft ze wél toekomstdromen. “Later komt alles goed”, zegt ze. Ik weet nog zo weinig van haar, maar dat doet niets af aan mijn bewondering en liefde voor deze krachtige vrouw. Ik wens haar alle geluk van de wereld!
Ritueelbegeleiding
