Afscheid van mijn toga

Toen ik ruim 8 jaar geleden predikant werd, kocht ik een prachtige toga met stola’s. Ik herinner me nog de allereerste keer dat ik haar droeg. Het was tijdens mijn bevestigingsdienst. De stola werd me tijdens de viering plechtig door een ouderling om de schouders gehangen. Het was bloedheet, meer dan 30 graden.
Die hitte was niet de reden om anderhalf jaar later de toga voorgoed op zolder te laten hangen. Wat was de reden wel?
De belangrijkste reden was dat ik haar – hoe mooi ook – niet met plezier droeg. Liever droeg ik haar niet. Liever stond ik daar zondag in mijn gewone kleding. Gewoon, net als ieder ander die daar in de kerk zat. Gewoon, kleding die ik ook de rest van de week droeg (nou ja, niet helemaal… iets chiquer dan dat… maar toch, het kwam in de buurt van ‘gewoon’). Ik heb, in 8 jaar predikantschap, ontdekt dat ik heel erg van ‘gewoon’ houd. Niet teveel gekkigheid en poeha, geen omhaal van woorden, geen vaktaal of liturgisch jargon. Ik wil zo dicht mogelijk bij het gewone alledaagse leven blijven, en proberen om in gewone alledaagse taal te zeggen wat ik geloof, wat mij raakt, waar God misschien te vinden is.
Natuurlijk kan dat ook met toga – er zijn tig collega’s die hetzelfde willen en doen, mét liturgisch gewaad – maar ik maakte de keuze om het zonder te gaan doen.
En nadat de toga 6,5 jaar ongedragen op zonder had gehangen, besloot ik kortgeleden haar te gaan verkopen. Dat ging veel sneller en makkelijker dan ik had gedacht. Een paar dagen na mijn aanbod op Facebook kwam een jongedame de toga passen. Precies hetzelfde postuur als ik. Zodra ze ‘m aan had begon ze te stralen. Ze stond haar schitterend. Ik zag een prachtige dame in een prachtige toga. Ik moest even slikken: wilde ik die toga echt verkopen? Ik begon te twijfelen. Je kent dat wel: juist als je ergens afscheid van moet nemen, besef je hoeveel het voor je betekent. Maar ik wist zeker: hoe mooi deze toga ook is, ze hoort niet bij mij. Deze jas past mij niet. Soms zie je een schitterende jurk of jas en denk je: die is prachtig, maar niet voor mij. Dat gold ook nu. Ik ga tientallen keren per jaar voor in een jurkje dat wél bij mij past. Gewoon, een jurkje dat je ook kunt dragen op een bruiloft. Bij een uitvaart. Bij een bijzondere gelegenheid. Soms wit, soms zwart, soms blauw of bruin. Ik voel me er prettig in. Het helpt me om dichter bij mezelf te blijven. Om te ontspannen. Om met plezier voor te gaan. En dat draagt ongetwijfeld bij aan inspirerende vieringen.
Dát wens ik de nieuwe draagster evenzeer toe: bij jezelf blijven, ontspannen en met plezier voorgaan, inspirerende vieringen. Mét deze prachtige toga!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.