Op 24 mei, de nationale Dag Aandacht voor Sterven, was ik bij het symposium Leven tot je sterft, van het Landelijk Expertisecentrum Sterven. Aan het einde van de dag werd ons gevraagd: wat neem je uit deze dag mee naar huis? Mijn antwoord schreef ik een dag later in een gedicht: Stem van een stervende.
Laat je witte jas maar thuis
Laat je plannen even varen
Laat de protocollen los
Laat je ongeduld bedaren
Laat je drang om op te lossen
en je haast toch buiten staan
Laat de medicijnen wachten
Laat je dadendrang maar gaan
Wees aanwezig
Durf te vragen
Luister naar me
Wees niet bang
voor stilte.
Kijk me aan
en laat je zien
open, kwetsbaar
net zo sterfelijk
als ik
Dan ontmoet ik jou
en voel ik mij gezien, gekend
dan weet ik dat ik leef
dat jij er voor mij bent
Adembenemend mooi Irene….🤎
Dankjewel Elien!
Beste Irene,
Dit komt binnen….
Niet alleen voor de stervenden, maar ook in het leven van nu. Soms moeten we gewoon zijn en niets willen regelen of oplossen.
Je hebt woorden gegeven aan wensen van velen. Dank !
Precies, dat heb ik me ook gerealiseerd: dat het niet alleen de stem van de stervende is, maar de stem van velen van ons! Dank voor je mooie reactie!