Afgelopen zondag was ik gastvoorganger in een kerkdienst. Na honderden kerkdiensten word ik daar niet meer zenuwachtig van. Dacht ik. Maar deze keer was het anders…
Inmiddels ben ik geen gemeentepredikant meer, maar ritueelbegeleider. Zo af en toe ga ik nog voor in een zondagse kerkdienst. Op deze ochtend reed ik naar de gemeente waar ik acht jaar dominee was en in 2017 vertrok.
Tot mijn eigen verbazing kreeg ik mijn ontbijt maar moeilijk weggeslikt. Wat was dit? Ik probeerde het te snappen. Op deze plek waar ik niet alleen jarenlang gewerkt maar ook gewoond had, lagen veel herinneringen. Emoties. Hoogte- en dieptepunten. Hier had ik met hart en ziel gewerkt, geleerd, gehuild en gelachen, gezwoegd en gezweet, genoten. Geleefd. Gezichten trokken aan me voorbij, van mensen met wie ik lief en leed gedeeld had. Gezichten waarvan ik er vele die ochtend zou gaan zien. Ik had er zin in, maar voelde ook die acht jaar leven en werken eventjes samenballen tot een brok in mijn keel.
Was ik te betrokken (geweest)? Was ik de balans tussen afstand en nabijheid kwijtgeraakt?
Elke professional die met mensen werkt – in zorg, hulpverlening, onderwijs, kerk, etc. – kent het spanningsveld tussen betrokkenheid en distantie. Allemaal moeten we blijven reflecteren op onszelf om de juiste balans te houden. Was ik doorgeschoten in mijn betrokkenheid? Of liet ik me meeslepen door nostalgie en sentimentaliteit?
Ik hoorde mezelf die ochtend tegen een vriendin zeggen: “Weet je wat het is… ik ben een beetje van deze mensen gaan houden.” En precies dát voelde ik die ochtend: mensen die ik in mijn hart gesloten had en jaren niet gezien had, zou ik ineens in groten getale weer zien.
Ja, wie met mensen werkt moet het evenwicht tussen afstand en nabijheid steeds zoeken en bewaren. Omwille van de ander én omwille van zichzelf. Ongelooflijk belangrijk! En tegelijkertijd is er een andere werkelijkheid die zich niets gelegen laat liggen aan professionele distantie. Die dwars door de grens tussen werk en privé heenbreekt.
Liefde.
Soms ga ik een beetje houden van de mensen met wie ik werk. Ik zou eerlijk gezegd niet weten hoe dat anders kan. Beter nog: ik zou het niet anders willen!
De kerkdienst afgelopen zondag ging over rouw en verlies. En dús over liefde. En over mijn eigen processen van afscheid nemen, van loslaten en toch blijven vasthouden. Alles kwam samen. Het was goed.