De laatste weken mocht ik enkele uitvaartceremonies begeleiden van mensen op zeer hoge leeftijd. Zo was er een vrouw met achter-achterkleinkinderen! En een andere vrouw met maar liefst 31 achterkleinkinderen en enkele op komst! Bijna een eeuw leefden zij. Beiden groeiden op in een totaal andere tijd dan de onze en wisten wat armoede, oorlog en diep verdriet was. Beiden waren krachtige en wijze vrouwen. Ze genoten van kleine dingen, waren dankbaar en tevreden en bleven altijd positief.
“Een inspirerend voorbeeld”, aldus één van de kleinkinderen. Voor hun nageslacht, maar ook voor mij. Want nadenkend over de vraag waar hun leven om draaide en wat er voor hen echt toe deed, kom ik vanzelf bij de vraag hoe dat voor mijzelf is. Deze krachtige, wijze vrouwen houden mij postuum een spiegel voor. Ze inspireren me om niet zozeer te kijken naar wat ik niét heb, maar te genieten van wat ik wél heb. Om het schijnbaar vanzelfsprekende te waarderen. Om de juiste prioriteiten te stellen. “Liefde is het mooiste wat er is”, aldus één van hen.
Ze moesten eens weten… dat ze ook na hun dood nog mensen inspireren! Daar zouden ze vast – ietwat verlegen blozend – om glimlachen. En vlug zouden ze zeggen: “toe, neem nog wat!”, wijzend naar al het lekkers op tafel. Want hoewel ze met weinig tevreden konden zijn, was er bij beiden altijd eten en drinken in overvloed. Niet voor henzelf, maar voor al wie op bezoek kwam. Een paar dagen voor haar overlijden had de 98-jarige vrouw nog een pan soep gemaakt… Toen ik met haar kinderen haar uitvaart voorbereidde, lieten zij me niet zonder maaltijd naar huis gaan. De appel valt niet ver van de boom. Ze gaven me het allerlaatste kopje door ma gemaakte soep.