Een moeilijke keuze

Vanmorgen zat ik in de kerk naast een meisje van een jaar of zeven. Ze kende mij wel, want ik was tot voor kort dominee in deze gemeente. Toen ze terugkwam uit de kindernevendienst, had ze twee versierde fotolijstjes bij zich. Ze vertelde dat ze er eentje weg mocht geven aan iemand en gaf het vrolijk aan mij. Ik zei haar hoe lief en leuk ik dat vond en dat ik er thuis een mooie foto in zou doen.

Even later sprak ze me weer aan: “Zullen we ruilen? Dan krijg jij deze en neem ik die.” Ja hoor, geen probleem! Ik vond die andere ook heel mooi, zei ik tegen haar. Dus we ruilden. Maar ze leek te aarzelen. En bleef kijken, van het ene lijstje naar het andere… Ik gaf haar mijn lijstje en zei: “Hou ze allebei nog maar even bij je, dan kun je nog even kijken welke je het mooiste vindt en zelf wilt houden.” Dat was een goed idee.

Weer wat later – inmiddels was de dienst bijna voorbij – was ze in haar moeders armen in tranen. Ze kon niet kiezen. Dat had ze wel vaker, zei haar moeder. Inmiddels had ze beide lijstjes in handen en deed het haar zichtbaar verdriet om één van die mooie lijstjes te gaan verliezen. Of het pedagogisch verantwoord was, weet ik niet, maar ik wilde haar troosten en zei haar daarom dat het, welke keuze ze ook zou maken, goed zou zijn. Ze mocht ze ook beide houden.

De dienst was inmiddels afgelopen en tijdens de koffie verloren we elkaar uit het oog. Tot ik haar met haar ouders zag vertrekken. Ze zwaaide vrolijk naar me, met twee lijstjes in haar andere hand. “Tot een volgende keer!” riepen we.

Zij liet me vanmorgen zien hoe moeilijk kiezen soms is. En misschien meer nog: hoeveel pijn het kan doen om iets uit handen te geven dat je dierbaar is. De meesten van ons geven graag – aandacht, tijd, liefde, energie, cadeaus, noem maar op. Maar wat als het echt pijn gaat doen? Als dit meisje tien lijstjes gehad had, had ze er zonder pijn één aan mij gegeven. Maar nu was het anders.

Als ik het persoonlijk maak en op mijn eigen leven betrek, dan denk ik al gauw aan de vraag: wat ben ik bereid (op) te geven voor een groene, duurzame wereld? Niet meer vliegen, minder autorijden, eerlijke/biologische/verpakkingsvrije boodschappen, alleen nog duurzame kleding… dat gaat me ook wat kosten! Niet alleen geld (ja, dat zeker ook), maar ook tijd en moeite. Het zijn daarom geen makkelijke keuzes.

Ik snapte die tranen vanmorgen dus wel. Kiezen doet soms pijn. En geven ook. Hadden we dit zevenjarige meisje deze les moeten leren, door haar te vragen te kiezen en te geven? Ach, ze is nog zo jong. Ze krijgt nog kansen zat om dit te leren. Dat komt vanzelf wel. Ik hoop dat ze nu volop geniet van die prachtige fotolijstjes. Ik geniet na van de gesprekjes met haar!