’s Avonds krijg ik een berichtje van een uitvaartverzorger, beginnend met “Brutale vraag misschien”. Ze vertelt dat ze morgen een stille uitvaart heeft, er zal één nabestaande aanwezig zijn in het crematorium. Ze zoekt naar een passend gedicht, maar kan niets vinden. Of ik kan helpen?
Eerlijk gezegd vind ik het een heerlijke vraag. Ik hou van taal en poëzie, van zoeken naar de juiste woorden. In dit geval is het niet makkelijk, want ik weet vrijwel niets over de overledene. Tijd om zelf iets te schrijven heb ik niet, dus ik ga op zoek in mapjes en boekjes. Ik vind uiteindelijk acht gedichten die misschien zouden kunnen passen en stuur ze haar toe. Al snel appt ze terug: “Wauw Irene, dankjewel. Kippenvel bij nr 3 en 6.” Ze legt uit waarom juist deze twee zo toepasselijk zijn.
Een dag later laat ze weten: “Schot in de roos!” De aanwezigen – er bleken toch een paar mensen gekomen te zijn – waren onder de indruk. De nabestaande die het afscheid geregeld had wilde het gedicht graag op papier meenemen.
Brutaal vond ik haar vraag helemaal niet. Misschien wel moedig, want hulp vragen doen de meeste mensen niet zo graag. Liever lossen we het zelf op. Maar waarom eigenlijk? Het mooie is dat zij mij niet alleen iets vroeg, maar ook iets gaf. Ze gaf mij de kans om te doen waar ik goed in ben en plezier in heb. Om me even te verdiepen in de stille uitvaart van een onbekende man. Bovendien: wat voor haar misschien een lastige en tijdrovende klus was, was voor mij een leuk en snel klusje.
Laten we dus vooral brutaal zijn. Moedig zijn. Om hulp vragen. Niet schromen! Vragen staat vrij. En nee, ik heb niet altijd tijd om je binnen een uur te helpen. En soms kan ik je misschien helemaal niet helpen. Nee is ook een antwoord. Maar laten we vooral vragen. Brutaal vragen!