Zondag keek ik naar het tv-programma “De Verwondering” met Ellen Deckwitz (https://www.npostart.nl/de-verwondering/31-01-2021/KN_1725065). Ik vond het een prachtig, ontwapenend gesprek. Het ging meteen de diepte in met de door haarzelf bedachte uitdrukking ‘uit de kist komen’, waarmee ze bedoelde: “eerlijk zijn over de worstelingen die je hebt als mens”. Ze vertelt daarop openhartig over de depressies waar ze van jongs af aan mee worstelt. Ik was onder de indruk van haar moed om kwetsbaar te zijn, om – in haar eigen woorden – uit de kist te komen. En ik werd door haar geïnspireerd om zelf te gaan schrijven:
Heel zachtjes klop ik op je kist.
‘Kom je buiten spelen?’
Het blijft stil.
‘Het is niet zo eng als je misschien denkt.
Weet je…
Iedereen die ik tegenkom is een beetje gewond.
Iedereen worstelt af en toe met het leven of met zichzelf.
Iedereen huilt wel eens, van ontroering of verdriet.
Iedereen is soms bang of onzeker.
En al die wonden, worstelingen, tranen en angsten…
die zorgen voor verbinding, voor herkenning, voor troost.
Maar in die kist ben je zo alleen.
Niemand die jou echt ziet.
Niemand die jou echt kent.
Bovendien weet ik zeker dat ook jij,
net als al die andere gewonde en worstelende mensen,
een prachtmens bent.
Kom je uit de kist?
Ik beloof je dat ik zal luisteren. Geduldig.
Met alle liefde die ik in me heb.
En nog een beetje meer.’