Samen met een vriendin heb ik talloze kilometers gewandeld in binnen- en buitenland. Al die tochten leveren een schat aan herinneringen op. Eén van die herinneringen betreft een merkwaardige en lachwekkende gebeurtenis tijdens een vakantie in Duitsland. Op een ochtend vertrokken wij vanuit dorp A op weg naar dorp B. We moesten wat zoeken naar de route en blijkbaar lukte dat niet goed. Want na één of twee uur lopen naderden we een dorpje dat wel heel veel weg had van dorp A waar we die ochtend waren vertrokken. Het was een surrealistische ervaring, we konden onze ogen niet geloven… toch bleken we ‘terug bij af’. Ons richtingsgevoel had ons totaal in de steek gelaten, ons wandelplezier gelukkig niet. We hebben er hard om gelachen en onze tocht vrolijk voortgezet.
Deze herinnering kwam vandaag bij me naar boven, niet zonder reden. Onlangs kwam ik, tijdens een reis door mijn eigen binnenwereld, terug bij dorp A. Een dorp dat ik dacht achter me te hebben gelaten, want ik was inmiddels toch al een stuk verder gekomen? Wegkomen uit dorp A was een hele klus geweest, maar het was gelukt en ik was niet van plan er terug te keren. Toch stond ik er nu opeens weer… en anders dan tijdens onze wandeltocht lang geleden stond het huilen me nader dan het lachen. Was ik dan echt helemaal niet verder gekomen in de tussenliggende tijd? En moest ik dan nu wéér alles op alles zetten om los te komen van deze plek?
Ik denk dat wij allemaal één of meer dorpen A in ons leven hebben: thema’s waar we soms of vaak mee worstelen en die een leven lang met ons meegaan. Nu eens zijn ze heel actueel, dan weer verschuiven ze naar de achtergrond. Maar vroeg of laat komen we ze weer tegen. En dat kan mij soms moedeloos maken: ben ik dan helemaal niks opgeschoten? Heb ik dan niets geleerd in al die jaren? Hier gaat de vergelijking met onze wandeltocht mank. Want waar we toen op precies dezelfde plek terugkeerden, gaat ons levenspad altijd verder. Ik kan weliswaar worstelen met thema’s die ik ken uit het verleden, maar de tijd gaat door en mijn pad is elke dag nieuw. Gaandeweg leer ik en groei ik en kom ik, al is het soms langzamer dan ik zou willen, stapje voor stapje verder.
Ik hoorde eens de vergelijking van onze levensweg met een slakkenhuis: het líjkt alsof je steeds in cirkels ronddraait en geen steek verder komt, maar je weg vordert wel degelijk. Je passeert steeds hetzelfde punt, maar telkens net via een andere weg. En zo wandel ik met geduld en vertrouwen voort op mijn cirkelende, slingerende pad. Vrolijk worstelend, groeiend en lerend.
Lees even wat terug. De tranen schieten me in de ogen. Ik huil van binnen even mee en leef dan ook weer op naar het einde, de weg die verder gaat, door het dal, uit het dal, etc.
Zo fijn om je weer te lezen. Het is niet simpel, maar wat ben je sterk in volhouden en doorgaan! Wens je daarbij veel liefde onderweg …
In elk geval veel liefs van mij!