In de afgelopen dagen maakte ik dit beeldje van speksteen. Ik noem het Omarming en schreef er de volgende woorden bij:
Voor wie hunkert naar een knuffel
en voor wie die arm zo mist,
voor wie zich soms alleen voelt,
of altijd in z’n eentje zit.
Omarm me, omarm me.
Voor wie rouwt om een geliefde
en voor wie gauw sterven gaat,
voor wie tranen huilt met tuiten,
voor wie de hoop haast varen laat.
Omarm me, omarm me.
Voor wie wakker ligt door zorgen,
voor wie vreest voor zijn bedrijf,
voor wie ziek is, thuis of elders,
voor wie bang is voor de pijn.
Omarm me, omarm me.
Voor wie zich in het zweet werkt,
voor wie zorgt, voor wie verpleegt,
voor wie zichzelf voorbij rent
en voor wie geen rust meer heeft.
Omarm me, omarm me,
omarm mijn donker en mijn licht,
mijn hebben en mijn houden,
mijn hart en mijn gezicht.
Omarm me, omarm me
en fluister zachtjes in mijn oor:
hier ben ik.