Missie…

Onlangs ben ik begonnen aan een tweejarige opleiding met de naam ‘Missionaire Specialisatie’. Samen met 16 collega-predikanten ga ik een heleboel leren over missionair kerk-zijn. En ongetwijfeld minstens zoveel over mezelf, mijn eigen overtuigingen en mijn rol als predikant. Deze week brachten we twee dagen door op landgoed Hydepark in Doorn, om geïnspireerd te worden door elkaar en door de docenten Heleen Zorgdrager en Gert Noort. Heerlijk was het, om samen te studeren, kennis te vergaren, uitgedaagd te worden om je eigen positie te verwoorden (over de berg huiswerk die aan deze dagen voorafging heb ik het even niet… ook dat hoort bij studeren!).

Ik ga proberen om af en toe iets met jullie te delen over mijn ervaringen in deze opleiding. Omdat ik van schrijven hou en schrijven mij helpt mijn eigen gedachten te verhelderen. En omdat ik denk dat sommige mensen het leuk vinden om te lezen. Maar ik doe het ook als een soort missionaire oefening. Missionair kerk-zijn gaat immers over delen. De kerk is er niet voor niks, en ze is er ook niet alleen voor zichzelf. Nee, ze heeft iets Goeds ontdekt en dat wil ze delen met anderen. Dát is haar opdracht, haar missie: het Goede delen met de wereld om haar heen. Maar wat ís dat Goede dat we in de kerk vaak ‘evangelie’ of ‘Koninkrijk van God’ of ‘heil’ noemen? En hoe delen we het met mensen? Met woorden of met daden? Luisterend of (s)prekend? Binnen de kerkmuren of in de kroeg? Voorzichtig of vrijmoedig?

Omdat missionair kerk-zijn gaat over delen, gebruik ik deze plek om me daarin te oefenen. Om iets met jullie te delen van mijn studie-ervaringen en -inzichten, en ook van mijn eigen zoektocht naar dat Goede, naar God. Het is namelijk niet zo dat ik – als gelovige, als predikant – de antwoorden heb die ik vervolgens met anderen wil delen. Het is eerder zo dat ik samen met anderen wil zoeken naar zin, naar troost, naar liefde, naar vertrouwen. Naar een richting in ons leven. Naar (voorlopige) antwoorden op onze vragen. Missionair kerk-zijn begint voor mij daarom met luisteren. Luisteren naar de ander, naar haar verhaal, naar haar ervaringen en overtuigingen. In de overtuiging dat de ander net zo goed een verhaal heeft dat het delen waard is! Waar we die stap overslaan als kerk, gaat het mis. In het college van gisteren kwam de geschiedenis van de missie in vogelvlucht voorbij. Kolonisatie, slavernij en missie waren ooit nauw verweven. Wanneer schepen vol slaven in de haven aankwamen stond de priester al te wachten: het eerste dat gebeuren moest zodra de slaven aan land kwamen, was hen dopen. Als heidense slaven konden ze immers niet op het land van hun christelijke meester werken… De associatie van missie met machtsmisbruik, agressie en arrogantie leeft nog altijd voort. Toen ik zojuist met mijn vriend over mijn opleiding sprak zei hij: Bij het woord ‘missie’ denk ik aan mensen die zeggen: “Mag ik even met u praten? Want wij hebben zo’n geweldige God!” Ook daarin klinkt weinig luisterbereidheid door.

Ik begin dus maar met luisteren. In het geloof dat elk mens van waarde is, dat ieder levensverhaal gehoord wil worden. Dat liefde en respect de tonen zijn die de muziek maken. Dát is iets Goeds dat ik in de kerk hoor en leer en vier.

2 reacties

  1. Goedemorgen, leuk om mee te lezen.
    Helaas is de kerk nog steeds niet de plek waar enkel over liefde en respect wordt gesproken en gedacht. Jouw verhaal over de slaven klikt als lang geleden. Maar ooit kwam er na een ernstig verkeersongeluk een gezin met 9 kinderen zonder ouders wonen. De oudste van 14 ging het gezin sturen. Ze had geleerd dat het huis eerst gezegend moest worden door de priester. Maar: omdat het gezin dit niet kon betalen kwam de priester niet. Daar zit je dan met zn negenen in een ingezegend huis. oftewel: ook een halve eeuw geleden gebeurde dit nog volop. En nu worden rijke mensen bevoorrecht in t gebed rondom hun overleden dierbaren. Gelukkig veel soorten kerken en veel predikanten. Jammer dat jij nu weg bent bij ons. Succes en plezier met je opleiding.

  2. Je luisterde die zondag zo mooi maar anas. Ik hoop dat gesprekken tussen moslims en christenen bij je missie gaan horen. Aan het eind van de walk of peace zei anas…ik ben verdrietig, mijn vader heeft mij helemaal verkeerd opgevoed. Hij was voor het eerst in een synagoge geweest, in kerken, en de mensen die hij had ontmoet waren zo anders dan hoe zijn vader het verteld had. Anas is mijn beginnetje, hij is het meest open. Ik nam hem mee naar de dodenherdenking om hem zijn doden te laten herdenken. Het jaar daarop stonden we met een koor van 35 mensen we are the word te zingen. Zo hoop ik dat we in alle vrijheid elkaars gebedshuizen bezoeken en met elkaar over ons geloof gaan praten. En ik hoop dat t jij mij daar bij wil helpen. Om zachter naar elkaar te worden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.