Laatst was ik zijdelings betrokken bij de uitvaart van een jonge vrouw. Voor haar familie schreef ik een gedicht over haar dat zij aan het slot van de afscheidsceremonie hebben voorgelezen. Met hun toestemming deel ik het hier (anoniem). Om te laten zien dat ook dit – een gedicht schrijven voor de uitvaart – tot de mogelijkheden behoort, of ik nou wel of niet de uitvaartceremonie begeleid.
Ze was geliefd, getalenteerd,
had zoveel in haar mars,
kon regelen en luisteren
en was altijd geïnteresseerd.
Maar geplaagd door de vraag:
doe ik het wel goed?
En gebukt onder het juk
van alles wat ze moet.
Ze gaf haar aandacht en haar tijd,
haar liefde en haar zorg,
haar gulle lach en energie,
en al haar creativiteit.
Maar geplaagd door de vraag:
is het wel genoeg?
En gebukt onder het juk
dat ze in stilte droeg.
Ze gaf aan iedereen,
kon zich weergaloos verbinden,
voelde mensen feilloos aan,
en toch stond ze soms alleen.
Want geplaagd door de vraag:
ben ik wel goed genoeg?
En gebukt onder het juk
van haar eenzame gezwoeg.
Het was genoeg en méér dan dat:
je hebt ons overladen
met jouw unieke kracht en pracht,
je gaf ons alles wat je had.
Jíj was genoeg! Zo’n prachtig mens!
We gaan je nooit vergeten.
We houden van je, voor altijd,
tot ver voorbij die laatste grens.