Vorige week werd ik gebeld door een uitvaartondernemer: of ik dan en dan een afscheidsceremonie wilde begeleiden voor familie X? Natuurlijk wilde ik dat. Nieuwsgierig vroeg ik: waarom schakel je een ritueelbegeleider in? “Omdat er anders alleen maar muziek is en één gedicht van een kleindochter. Terwijl ik denk dat we er meer van kunnen maken.”
Dit is precies waarom ik doe wat ik doe: omdat ik élke overledene een waardevol laatste eerbetoon gun en élke nabestaande een warm en persoonlijk afscheid. En zo maakten we er ook vandaag iets moois van. Ik zette haar levensverhaal op papier en liet het tevoren lezen door de dochter. Ik bood een selectie gedichten aan waaruit de dochter er één koos; bij dit gedicht schreef ik een korte overweging. De kleindochter stak een een kaars aan en hield een korte toespraak. Het was intiem met 16 mensen rondom de kist: een waardig eerbetoon en een persoonlijk afscheid.
Na afloop sprak ik iemand van Buurtzorg die de de laatste jaren veel bij haar kwam voor de dagelijkse zorg. Ze zei dat ze vanmorgen nog getwijfeld had of ze zou gaan. “Soms sta je na 10 minuten weer buiten, dan is er alleen muziek. Daar houd ik dan zo’n kater aan over. Dat doet de overledene geen recht.” Ze was dankbaar voor dit afscheid. En de familie was dankbaar dat zij er was.
Een kater na een afscheid… dat gun ik niemand! En het hoéft ook helemaal niet. Want van elk afscheid kunnen we ‘meer’ maken: een waardig eerbetoon en een persoonlijk afscheid.