Wat doe je als je een kindje krijgt, daar heel veel gevoelens en gedachten bij hebt die je graag wilt delen – vooral bergen liefde en een hoop dankbaarheid – maar geen binding (meer) hebt met de kerk en niet wilt kiezen voor de doop? Dan organiseer je zelf een geboorteceremonie! Twee maanden geleden kreeg ik een mail van twee jonge mensen die vlak daarvoor ouders van een prachtige zoon geworden waren. Zij zeiden: “Dit is zoiets groots, daar willen we niet zomaar aan voorbijgaan.” En zo ontmoetten we elkaar een paar keer om te praten over hun zoon en hoe hij hun leven verrijkt en verandert en over woorden en rituelen om dat te gaan vieren met elkaar.
Gisteren was het zover en kwamen we samen in hun eigen huiskamer: de ouders met hun kleine jongen en zijn vier grootouders. Het was plechtig en informeel tegelijk. We stonden stil bij zijn namen en de ouders staken een kaars voor hem aan, met hun eigen doopkaarsen die zij ruim 30 jaar geleden bij hun eigen doop ontvingen. Zo gaven ze het licht door. Beide ouders spraken hun zoon en hun ouders toe en lieten een muzieknummer horen dat veel voor hen betekent. Er vloeiden tranen, er werd gelachen, er werd omhelsd en geknuffeld. De vier grootouders hadden tevoren elk een wens voor hun kleinzoon opgeschreven die ze met hem en ons deelden; hij kreeg ze ook op papier zodat hij ze later als hij groter is zelf nog eens kan lezen. Het was prachtig en ontroerend om te zien hoe iedereen betrokken was en zijn/haar hart liet spreken. We eindigden met een gedicht (van Geert Boogaard) dat onder meer zegt:
Je bent geen bezit,
we hebben jou niet,
jij hebt ons
om je te leiden,
te beschermen,
te bewaren voor angst.
Om je te zeggen,
dat wij niet bang zijn als het onweert;
en om met je te zingen in de nacht.
Het was een warm, intiem, diepgaand feestje! De ouders hadden tevoren het huis aangekleed: overal foto’s van de geboorte van hun zoon en zijn eerste dagen én van hun eigen geboorte, hun ouders en grootouders. Prachtige bloemen en heerlijke taart. En een tafel met de schitterende kaars voor hun zoon, hun eigen doopkaarsen, bloemen, het geboortekaartje en drie gezinsfoto’s: van hun zoon en van henzelf als pasgeboren baby’tje. Wij zaten er in een kring omheen. De kleinste vond het allemaal mooi en goed, hij liet het rustig over zich heen komen. Op de laatste minuut na, toen was hij het zat. Of wilde hij, na al die mooie woorden door iedereen, ook even een duit in het zakje doen.
Voor mij was het een feestje om dit te mogen begeleiden. En ik hoop dat heel veel ouders hun eigen vorm zullen vinden om stil te staan bij de geboorte van hun kind. Want zoiets is inderdaad té groot om zomaar aan voorbij te gaan!