Doorbijters

Twee dagen nadat ik besloten had niet langer door te bijten en me ziek gemeld had, las ik het boek Let op mijn woorden van Griet Op de Beeck uit. Op één van de laatste pagina’s zegt iemand tegen de hoofdpersoon:

“Ik dacht zoals iedereen dat ik sterk moest zijn, want daar had ik bewondering voor: voor de doorbijters. Ik durfde zelfs aan mezelf niet toe te geven hoe bang ik kon zijn, en hoe alleen. Ik wilde het niet zien: dat ik, net zoals iedereen die eerlijk is tegen zichzelf, ook wankelde en twijfelde en niks wist en verloren liep en mij kwaad maakte. Ik vond het doodeng om dat onder ogen te zien, dus ik stelde me niet te veel vragen en ik ging door.” (p. 410)

Zijn we niet allemaal af en toe doorbijters? Doorbijten is niet per se verkeerd. Het kan je door lastige situaties en momenten heen helpen. Maar waar ligt de grens tussen ‘gezond doorbijten’ en ‘te lang en te veel doorbijten’? Ik denk dat we eigenlijk dat antwoord diep van binnen wel weten. Het gaat niet over wel of niet weten waar de grens ligt, want die grens laat zich wel zien of voelen. Het gaat over durven en willen, zoals Op de Beeck terecht schrijft. Durf je je eigen grens onder ogen te zien, wil je je kwetsbaarheid en onvermogen erkennen? Of vind je dat doodeng en ren je liever door alsof er geen grenzen zijn?

Je kunt doorgaan zonder jezelf vragen te stellen, maar als je geluk hebt gaan anderen vroeg of laat vragen stellen. Dat overkwam mij in de afgelopen maanden en weken. Lieve en wijze mensen om mij heen dwongen me tot stilstand met vragen als: Waar ben jij mee bezig? Wat kost al dit doorbijten jou? Wat heb jij nodig? Wat zou jij willen? Ik ben hen dankbaar. Zij moedigden me met hun vragen aan om eerlijk te zijn tegen mezelf. Om niet weg te rennen voor mijn kwetsbare, vermoeide, behoeftige spiegelbeeld, maar het serieus te nemen. Dat valt niet mee, dat is inderdaad doodeng, maar het is bovenal goed.

Dus nu zit ik thuis. Onwennig. Met mijn ziel onder mijn arm. Moe. Wankel. Onzeker. En nog veel meer. Het is niet leuk, wel goed. Af en toe is er even opluchting… dat ik niet meer hoef door te bijten. En nog steeds zijn er lieve en wijze mensen om me heen die me een spiegel voorhouden, een hart onder de riem steken en me liefhebben. Ik voel me dankbaar. En ik weet: het komt goed.

9 reacties

  1. Dag Irene, wij willen je heel veel sterkte toewensen de komende periode.
    Wij wensen je kracht toe en doorzettingsvermogen om deze moeilijke tijd door te komen.
    Gods zegen daarbij toegewenst. Je bent in onze gedachten.

    Vanuit Naaldwijk, José en Jan van Duijvenboden

  2. Beste en lieve Irene hoop en bid voor je dat alles goed gaat komen met jou, wil je graag helpen zoals jij mij geholpen hebt, zeg me hoe ik dat moet doen???? Heel veel sterkte😘
    Alex looije

  3. Wat goed Irene dat je stopt! Neem de tijd om beter te worden. Dat de Geest van Pinksteren heel zachtjes over je waaien mag en je verwarmen. Lieve groet van mij, Marijke.

  4. Sterkte en veel geduld Irene. Er is een grens aan doorbijten. Gelukkig ben je overtuigd dat deze periode voorbijgaat. Vervelend nu je de maand december moet loslaten. Heb ik ook ooit meegemaakt. Ellendig maar als je voelt dat je het nodig hebt is het niet anders. Stilstand is geestelijk soms vooruitgang

  5. Lieve Irene.
    Het is dapper om toe te geven,aan je gevoelens,
    Weet dat we aan je denken,voor je bidden ,we missen je wel,maar dat is niet erg.
    Alle goeds en beterschap
    Sterkte liefs .
    Jantina,🌸

  6. Och Meis, al ken ik je dan misschien nog niet zo lang en niet zo goed maar ik ken je niet anders als doorbijter, tegen beter weten in. Wat dapper dat je nu uiteindelijk deze stap het gezet! Voor jezelf kiezen zit niet in je aard. Dan had je ook dit beroep niet gekozen! Nu een bitter pil, het kost tijd, veel tijd. Neem die tijd en het komt allemaal echt goed. Maar pas op, overmoed en plichtsbesef liggen op de loer die je mogelijk weer te vroeg doen starten en dan zal je achter jezelf aan blijven lopen. Gelukkig ben je niet alleen al is dit iets wat je wel allen moet doen. Wat mij enorm geholpen heeft is het gedicht over de voetstappen in het zand. Dat je denkt dat de Heer je heeft verlaten maar dat hij in werkelijkheid je deze periode draagt. Weet dat je een prachtig mens bent, ook nu! Jij blijft overeind in al je facetten. Zet al je positieve en negatieve eigenschappen op papier. Dit ben jij. Streep weg de punten waar dit, je keuze om te stoppen, welke eigenschap van jou hiermee gemoeid is en je zult zien dat er nog een heleboel op het blad blijven staan! Het zegt dus maar iets over een heel klein stukje van jou en niet over jou als mens.
    Veel sterkte, hou vol, komt goed.

    Gr Arda Schaad

  7. Lieve Irene,
    Herken alles in je verhaal. En hoe moeilijk het is om toe te geven dat het even niet meer gaat. Het komt goed, maar accepteer dat het tijd nodig heeft. En dat is nog moeilijker. Kleine stapjes. Veel sterkte!
    Groetjes Petra

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.