Afgelopen week kreeg ik van een vriendin een armbandje met daarop de tekst ‘live your dream’. Een paar maanden eerder had ik van een andere vriendin ook een armbandje gekregen, met daarop een tekst die er een beetje op lijkt: ‘do what you love’. Het waren aanvankelijk teksten die mij niet bijzonder raakten. Dat veranderde door een gesprek dat ik afgelopen week met iemand had over verlangen.
Het gesprek ging over iets wat ik graag wilde, namelijk meer tijd maken voor wat mij persoonlijk inspireert: mediteren, lezen, wandelen, muziek… Ondanks het feit dat ik deze dingen graag wil, doe ik ze toch niet. Zo gaat het gek genoeg soms: we doen niet altijd wat goed (voor ons) is. Ik legde daarop mijn gesprekspartner uit hoe ik mijn ‘doel’ wilde bereiken: ik zou elke dag op een vast moment en op een vaste plek in huis gaan mediteren volgens een vooraf gekozen methode. Anders gezegd: ik maakte er een soort project van, met een heldere doelstelling en een zo concreet mogelijke aanpak. Terwijl ik mijn ‘project’ uit de doeken deed, viel het woord moeten af en toe. Ik moést het elke dag doen, ik moést tevoren wel precies bepalen hoe ik het ging doen (anders zou het niet slagen), ik moést minstens 15 minuten mediteren. Hoe langer ik erover sprak, hoe minder het klonk als iets wat ik graag wilde, merkte mijn gesprekspartner op. Waar was mijn verlangen gebleven? Ik wílde het toch graag? Zijn opmerking deed me denken aan die prachtige uitspraak van de Franse schrijver Antoine de Saint-Exupéry (1900-1944): “Als je een schip wilt bouwen, roep dan geen mannen en vrouwen bij elkaar om hen bevelen te geven, om ze elk detail uit te leggen, om ze te vertellen waar ze alles kunnen vinden. Leer ze, in plaats daarvan, verlangen naar de enorme eindeloze zee.”
Het gesprek begon met een verlangen van mijn hart: naar inspiratie, bezieling, verbinding. Al pratend over dit verlangen verhuisde ik van mijn hart naar mijn hoofd en begonnen doelmatigheid en efficiency de boventoon te voeren. Bevelen en details verstikten mijn verlangen. Ik moest en zou mijn doel bereiken, middels strenge zelfdiscipline en een SMART plan. Dat zou niet gaan lukken, zei mijn gesprekspartner. Niet langs de weg van moeten, maar alleen via de weg van het verlangen zou ik mijn verlangen kunnen volgen. Dat klinkt heel logisch, maar toch ontspoor ik soms. Want die andere weg – van moeten, van discipline, van hoge latten en strenge normen – is mij vertrouwd en trekt telkens weer aan me, of ik het nou wil of niet.
Terug naar mijn verlangen dus. Precies zoals die twee armbandjes mij vertellen. Die vriendinnen kennen mij natuurlijk langer dan vandaag. Misschien beter dan ik dacht. Ze wisten waarschijnlijk wel dat ik minder wil leven vanuit moeten en meer vanuit verlangen. Iets minder in mijn hoofd, iets meer verbonden met mijn hart. Minder gefocust op te bereiken doelen, meer aandacht voor het hier-en-nu. Wat minder doen en wat meer zijn.
Laat ik die armbandjes maar vaak dragen, zodat ze mij kunnen herinneren aan mijn verlangen. Live your dream! Do what you love! Dank jullie wel!
Hallo Irene,
Ik herken in je schrijven heel duidelijk wat ik zelf ook ervaren heb in de tijd dat ik een overspannen was. Ik vind het knap zoals je schrijft over je zelf van wat je voelt en denkt.