Brief van mijn lastigheden

“Ook in het gewone leven zijn er momenten dat het een klein beetje lastig is. En het blijkt dat wij die lastigheid niet goed kunnen plaatsen. Dat de lastigheden van het leven, die onvermijdelijk zijn – ook in een wereld waar het goed leven is – dat wij die in een soort waan van leukigheid geen plaats kunnen geven.”

“Moesten er geen lastigheden zijn in het leven, dan was er ook geen liefde. Ik denk dat de ware liefde zich vooral toont in de lastige momenten van het bestaan, bij verdriet en tekort en ontgoocheling en teleurstelling en verlies en noem maar op. (…) Niet weglopen van de lastigheid is bijna de definitie van de liefde.”

Dirk de Wachter in Kruispunt, 19 mei 2019

Brief van mijn lastigheden

We staan nooit op selfies
en op facebook blijven we onvermeld.
Bij borrels worden we nauwelijks besproken.
En op school en werk zijn we vaak onzichtbaar,
verborgen achter ijver of verzuim.
Op het eerste gezicht lijkt het alsof we er niet zijn.
Maar dat is schijn.
En dat weet iedereen.
Want iedereen kent ons.
Jij ook.
En iedereen vindt ons maar lastig.
Jij ook.
En terecht. We zíjn lastig.
Maar mogen we er daarom niet zijn?
Schaam je je voor ons?
Of wil je liever een leven zonder ons?
Echt?

Weet je nog die ene keer dat iemand intens aandachtig naar je luisterde?
En die keer dat je dat bijzonder mooie gesprek had met die vriend of vriendin?
Of die ene opmerking die je altijd bijgebleven is?
En niet te vergeten je dankbaarheid voor ……… nou ja, vul zelf maar in waar jij diepe dankbaarheid voor kunt voelen.
En o ja, dat moment dat je niets hoefde te zeggen, zonder woorden werd je begrepen en omhelsd.

Weet je dat nog?
Wij ook.
Want veel van die ervaringen waren er niet geweest zonder ons.
We willen onszelf niet op de borst kloppen.
En je hoeft ook heus niet blij met ons te zijn of ons leuk te gaan vinden.
We blijven lastig.
Maar we brengen ook veel moois teweeg.
We binden mensen aan elkaar.
We zaaien vriendschap en liefde.
Door ons komen mensen – soms, niet altijd – dichter bij elkaar.
Over ons worden de mooiste gesprekken gevoerd, de beste boeken geschreven, de indrukwekkendste films gemaakt.
Door ons word je – zonder dat je erom vroeg – stilgezet
en als je stilstaat zie je meer, kijk je verder,
ervaar je intenser de waarde van leven en liefde.

Nee, leuk zijn we niet. Makkelijk evenmin.
Soms doen we je misschien veel pijn
en drijven we je tot wanhoop.
Dus natuurlijk mag je boos zijn,
ons vervloeken, op ons schelden.
Maar ontken, negeer ons niet!
Want als je ons verbergt achter een masker
als je ons doodzwijgt
en op de vraag ‘hoe gaat het?’
altijd zegt: ‘goed hoor, en met jou?’,
als je doet alsof we niet bestaan,
dan worden we nog lastiger.

Laat ons alsjeblieft af en toe naar buiten,
zodat we kunnen zaaien en verbinden
en jou behalve pijn en tranen
ook iets moois kunnen brengen.
En misschien vind je het eng
en voel je je kwetsbaar,
als je ons aan anderen laat zien.
Maar bedenk dan:
wij zitten ook in die ander.
Of hij ons nou laat zien of niet,
wij leven in ieder mens, in ieders bestaan.
Of jij het nou leuk vindt of niet,
wij horen bij het leven,
wij horen bij joúw leven.

Je lieve lastigheden