“Van ruilen komt huilen” luidt een bekende uitdrukking, maar dat geldt niet voor de drie kinderen die op zondagmiddag bij mij aanbellen. “Wij doen het paperclipspel”, vertellen ze vrolijk. Ze zijn begonnen met één paperclip, die hebben ze ergens geruild voor iets anders (lees: beters/waardevollers), en dat hebben ze vervolgens ook weer geruild, totdat ze bij mij komen met een klein kunstzinnig boompje en een stappenteller. “Wilt u één van deze dingen ruilen voor iets anders?” Natuurlijk wil ik meedoen, ik loop even terug mijn huiskamer in om rond te kijken wat ik hen zou kunnen geven. Mijn oog valt op de cd-verzameling, ik pak The best of Paolo Conte. Grijs gedraaid in mijn studententijd, nu toe aan een nieuw leven. Ik ruil hem tegen het boompje. Tevreden vertrekken de kinderen, om op een ander adres de cd of stappenteller in te ruilen voor iets anders. Ik ben benieuwd wat ze aan het einde van de middag vergaard hebben aan moois of leuks. En méér nog: hoeveel plezier ze hebben beleefd met elkaar. Want zeg nou zelf, het is toch een geweldig spel? Je bent lekker buiten, je komt in contact met allerlei mensen, het is verrassend en avontuurlijk en er is een leuke ambitie: ruil een paperclip in voor iets dat veel mooier of waardevoller is. Hoe ver ga je?
Volwassenen spelen zo’n spelletje niet meer. Wij ruilen niet vaak iets, want wij hebben geld. Veel makkelijker! Maar ook veel saaier… Is het niet jammer dat wij altijd de waarde van iets in geld uitdrukken? Alles moet betaald worden en voor wie geld heeft is dus (bijna) alles te koop. Ruilen is overbodig geworden. Toch kun je als volwassene dit spel nog steeds spelen, ontdekte ik laatst. Ik kwam voor het eerst bij mijn haptonoom en wilde hem mijn contactgegevens geven i.v.m. de factuur. Er komt geen factuur, was zijn reactie. Ik was stomverbaasd. En ontroerd. Toen ik hier een volgende keer op terugkwam, legde hij uit dat hij iets voor mij doet, in het vertrouwen dat op een ander moment een ander iets voor hem zal doen. Hij krijgt dus wel iets terug, maar niet meteen en misschien niet van mij. Zekerheid is er niet in dit ruilspel, wel vertrouwen dat je, als jij zelf iets nodig hebt, dat op een of andere manier zult ontvangen, van wie dan ook. En ik op mijn beurt geef hém geen vergoeding, maar geef op andere momenten en op andere manieren wel aan de mensen om mij heen. Kortom: we zijn allemaal gevers en ontvangers, het ene moment het één, het andere moment het ander. Daar hoeft niet altijd geld mee gemoeid te zijn, je kunt het ook zien als een soort ruilspel. Misschien geeft dat wel veel meer plezier! Laat je verrassen door wat je soms uit onverwachte hoek krijgt. Zet soms zelf een stap om te ontvangen wat je nodig hebt. En geef gul en zonder voorbehoud! Vol vertrouwen dat je op een ander moment zult mogen ontvangen.
Overigens denk ik dat ik het boompje ergens ga inruilen voor iets anders. Of beter nog: ik geef het gewoon weg! 🙂 Wie wil?