Op 10 oktober jl. werd het platform #IkBenOpen gelanceerd, met als doel mentale gezondheid in Nederland bespreekbaar te maken. Op die dag plaatsten talloze mensen een foto van zichzelf op sociale media, met in hun handpalm een O van Open getekend en daarbij de tekst #IkBenOpen. De campagne verwarde me. Ik wilde enerzijds graag mijn steentje bijdragen, want natuurlijk vind ook ik het heel belangrijk dat psychische klachten bespreekbaar zijn. De taboesfeer doet niemand goed. Anderzijds realiseerde ik me dat ik zelf helemaal niet open was. Het zou schijnheilig zijn om die foto met #IkBenOpen eronder te plaatsen, terwijl ik maar al te vaak angstvallig zweeg over mijn eigen depressie. Dus ik deed niets.
En toch gebeurde er in die dagen iets, besef ik nu. Want slechts een paar dagen na de lancering van #IkBenOpen besloot ik een groep mensen binnen mijn werk te vertellen dat ik al geruime tijd depressief was. Ik vond het doodeng om dit deel van mezelf te tonen. En ik vind het moeilijk uit te leggen waarom. Was ik bang voor nare reacties? Voor onbegrip? Voor meer medeleven dan me lief is? Kwam het doordat ik zelf (nog) geen vrede heb met deze kant van mezelf? Of was dit domweg het taboe-karakter van psychische klachten: niemand praat erover en dus is het moeilijk om als één van de eersten of weinigen dat wél te doen? Hoe dan ook, op die avond deed ik het, ik sprak het hardop uit en was Open. En er gebeurde niks. Althans, niks om voor te vrezen. Er kwamen lieve reacties, een kaartje, een bloemetje, niets dan oprechte en fijne aandacht.
Inmiddels ben ik nog een paar stappen verder gegaan. Toen ik in november mijn werk tijdelijk moest neerleggen, omdat werken niet meer lukte, besloot ik in mijn hele werkkring open te zijn over de reden van mijn ziekmelding. Opnieuw vond ik het spannend en opnieuw gebeurde er niks vervelends. Geen enkele nare reactie, geen enkel blijk van onbegrip, alleen maar liefdevol medeleven en hartverwarmende wensen.
Ik vermoed dat oefening kunst baart en het steeds makkelijker wordt om over dit deel van mezelf te praten. Het kost me nu nog veel moeite, maar ik heb in de afgelopen maanden stappen gezet die ik een jaar geleden niet voor mogelijk hield. En ik merk dat deze openheid me goed doet. Het vergt ontzettend veel energie om een depressie te verbergen. Het maakt doodmoe en eenzaam. En het is dan ook een grote bevrijding om dit masker af te kunnen zetten. Ik ben niet alleen open, maar ook trots op mezelf. En als ik met mijn verhaal één persoon kan inspireren en aanmoedigen om ook open te worden over een nu nog verborgen deel van jezelf, dan ben ik ook nog eens heel blij!
Lieve Irene,
Wat mooi en moedig dat je de stap zet. Ik kan me voorstellen dat verbergen van een depressie erg depressief maakt. Het gevoel is al vreselijk en als dat gevoel er ook nog eens niet mag zijn start een neerwaardse spiraal. Onbegrip kan je natuurlijk verwachten. Ik kan me goed voorstellen dat je zelf ook veel onbegrip voor jezelf hebt op zwarte momenten. Mooi dat je de moed toont en ik wens je, mooi mens, de spiraal omhoog toe. Vertrouwen en liefde zijn krachten die als je ze omarmt en net zo hard bij jezelf toelaat als jij deze krachten aan anderen biedt, die sterker zijn dan duisternis. Sterkte
Dag Irene , ik ben nooit vergeten hoe jij iets van deze kwetsbare kant met mij hebt gedeeld in een zware periode in mijn leven. Dat deed me toen goed ! Zeker omdat kwetsbaarheid delen zich ook wel tegen mij keerde. En toch ben ik er heilig van overtuigd dat het zo heilzaam is dat psychische kwetsbaarheid bespreekbaar wordt gemaakt . Jouw verhaal sterkt mij in ieder geval om ermee door te gaan de gemeente een plaats te laten zijn waar delen goed is en goed doet. Veel liefs, Trijnie
Lieve Irene,
Wat ben ik blij dat je nu wel open durft te zijn. Dat je dat al maanden bent. Hoe vreselijk het ook is om depressief te zijn, open zijn is het begin van er mee om kunnen gaan, hopelijk ook het begin van je herstel.
Het is heel erg moeilijk om hierover open te zijn. Door pillen ben ik niet meer depressief, maar het is vreselijk om het te zijn. Zelf zeg ik altijd je hoeft het niet in de krant te zetten, maar als het in een gesprek te pas komt, vertel ik ook eerlijk dat ik ‘lachpilletjes’ slik, juist omdat niemand zich daarvoor hoeft te schamen.
Het voelt goed om het te kunnen uiten. Pillen voor je hart, insuline voor diabetes, het is allemaal geaccepteerd, maar depressiviteit is zo slecht invoelbaar voor een ander, zo niet te begrijpen. Reacties als: Je hebt het toch goed, waarom zou je dan depressief zijn. Kop op, een beetje flinker. Dat maakt openheid zo moeilijk. Maar als je eenmaal open bent, open je wegen voor jezelf, maar ook voor de ander.