Ik ga op reis en ik neem mee
een tas nieuwsgierigheid
en in het voorvak zit geduld
en aandacht, ongeveinsd.
Mijn adviezen laat ik thuis,
ik reis van oordeel vrij.
Mijn ego neemt veel ruimte in,
dat past er niet meer bij.
Ik ga op reis, op reis naar jou,
naar jou, waar je ook zit,
en waar ik dan belanden zal,
weet ik tevoren niet:
in tranen van verdriet misschien
of in een dankbaar hart,
in rauwe pijn of in geluk,
in jou, verliefd, verward?
Het maakt niet uit, ik reis naar jou
om je verhaal te horen.
Ik wil niks doen of oplossen,
ik leen je slechts mijn oren,
omdat het soms zo prettig is
om niet alleen te zijn;
ik luister graag naar je verhaal,
dat past er nog wel bij.
En als ik thuisgekomen ben
haal ik mijn tas weer leeg,
en kijk verwonderd naar ‘t verhaal
dat ‘k zomaar van jou kreeg.