Je stond voor een onmogelijke keuze.
Je koos, want je moest kiezen.
Je ging terug.
Met tranen en pijn nam je afscheid
van je schoonmoeder en schoonzus,
je wist: voor altijd.
Je ging terug.
Naar je ouders, om voor hen te zorgen?
Naar je dorpsgenoten?
Naar een leeg huis,
waar de muren op je afkomen
en het gemis van zovelen je verstikt?
Of naar een plek waar je opbloeit, liefhebt, geniet?
Je werd Orpa genoemd:
zij die de nek toekeert.
Een oordeel is snel geveld.
Zwart-wit is lekker overzichtelijk.
Mijn waardering voor alle jou en alle Orpa’s
die een onmogelijke keuze moeten maken,
die vaak in hun leven afscheid moeten nemen
en verder leven met schrijnend gemis.
Mijn waardering voor jou en alle Orpa’s
die in woorden, beelden en verhalen
tekort gedaan worden,
die zoveel mooier en kleurrijker zijn
dan de grijstinten doen vermoeden.
Mogen jij en alle Orpa’s
uit de verf komen
in onze verbeelding,
in onze woorden,
in onze wereld.
(zie ook de overweging over Orpa, Ruth en Noömi, gehouden op 11 augustus 2019 in de Ontmoetingskerk in IJsselstein)
Shalom Irene, nu ik, na de 3 preken, die ik in de ”Ontmoetingskerk” van je hoorde, nog eens over kan lezen,
is de objectiviteit t.a.v. Orpa, door jou gesteld: uit-je-bubbel denken. Oordelen is dikwijls ingegeven door wat je, thuis in je jeugd of op catechisatie werd ingeprent. Ruth is ’the champion’. Naasten liefde = eigen liefde. 50-50. Zonder eigen liefde, geen naasten liefde.
‘The rightious of the nations ‘ waar Yad Vashem over spreekt, wisten 75 jaar geleden
de verhouding naar 40-60 of zelfs naar 30-70 te brengen. Lest we not forget. Over ‘heiliging’ gesproken.
Echter Orpa had volledig het recht om de verhouding met Noömi, fivty-fivty te houden.
Ik denk, Irene, dat je Orpa, zoals we voor elkaar hopen, je, haar prima tot haar recht liet komen in deze trits van je preken. Hartelijke groet, Eise