Gisteren begeleidde ik een bijzonder afscheid. Bijzonder verdrietig, bijzonder tragisch. Ik ben onder de indruk van de kracht en mildheid van de zoon. Zowel hij als zijn vader ervaren ín dit verlies een nieuw begin, bevrijding, ruimte: “ik sla een nieuw boek open”. Aan het einde van de ceremonie gaf ik hen een nieuw boek, letterlijk. Een boek vol belofte, nu nog leeg, maar te vullen met liefde en levensvreugde, kracht en doorzettingsvermogen, warmte en troost. Met vallen en opstaan.
Terugblikkend op dit afscheid schreef ik deze woorden:
geen knuffels
geen warmte
geen liefde
geen bevestiging:
je doet het goed
je bent lief
geen troost als ik verdrietig was
geen arm om me heen
geen voorbeeld
geen moraal
heb je mij gegeven
en toch
bewijs ik je vandaag de laatste eer
met respect
en dankbaarheid
om wat je me wél hebt gegeven:
het leven.