“Ik heb een deusie in mien hart…” Zo begon het gedicht dat haar broer voorlas bij haar uitvaart. Ze was een Drentse en hoewel ze ooit met een jong gezin Drenthe verliet, had ze zich altijd verbonden gevoeld met haar geboortegrond. Haar broers en zussen waren allemaal in Drenthe gebleven en zelf had ze jarenlang een zomerhuisje in de streek waar ze opgroeide.
Tijdens de voorbereiding van de uitvaart vroeg ik haar kinderen of het mooi zou zijn als er iets in het Drents zou klinken. We gingen op zoek naar een Drents gedicht én naar een familielid die het zou willen voorlezen. Na enige aarzeling bleek één van haar broers bereid om dit te doen. Een dag later had hij zelf een gedicht gevonden. En wat voor één! Een gedicht dat zijn (en dus ook haar) moeder ooit geschreven had en dat gaat over een overleden zus. Het gedicht was in het Nederlands geschreven, maar dat was geen probleem; hij vertaalde het voor deze gelegenheid naar het Drents.
Een prachtig gedicht over een doosje in mijn hart. In dat doosje woont mijn zus. En dat doosje staat een klein beetje open, zodat ik zomaar kan binnenlopen. Om met haar te praten en samen herinneringen op te halen.
Een ontroerend moment was het. De taal, de tranen, de troost van het ‘deusie’. Soms valt eventjes alles op z’n plek.