Ik heb je de laatste tijd verwaarloosd.
Ik had domweg geen zin.
Geen zin in de onrust die jij in mij naar boven brengt.
Geen zin in de loepzuivere spiegels die jij me voorhoudt.
Geen zin in mijzelf met wie jij mij altijd weer confronteert.
Ik liep met een boogje om je heen.
En nu – op jouw dag, de Dag van de Stilte – besef ik opeens dat ik je mis.
Omdat je niet alleen onrust, maar ook rust brengt.
Omdat je niet alleen spiegelt, maar ook verdiept.
Omdat je niet alleen confronteert, maar ook verbindt.
Ik hoef je niet te zoeken, want jij bent er altijd en overal.
Ik hoef me alleen maar open te stellen.
Jou binnen te laten.
In het vertrouwen dat je me goedgezind bent.
Dat ik – door onrust en confrontaties heen –
bij jou verstil, verdiep, verbind.