Ballonnen op een uitvaart… ik wist tot vandaag niet dat dat zó mooi kon zijn. De overledene werd binnengebracht door zijn familie; zijn kinderen, neefjes en nichtjes hadden een ballon bij zich, aan een touwtje hoog boven hen, die ze vooraan rondom de kist plaatsten. Het was prachtig, stijlvol, indrukwekkend.
Bloemen wilde hij niet. Wat kunnen mensen daarin verschillen! Vanmorgen had ik een andere uitvaart, van een man die zijn leven lang van bloemen gehouden had. Een ongelooflijk mooi stuk op de kist en vier vazen vol bloemen die alle aanwezigen hadden meegebracht, ontroerden me. Het paste bij deze man die elke week verse, liefst kleurrijke, bloemen in huis haalde.
Zoals de ballonnen pasten bij de jonge man vanmiddag. Na afloop begonnen de kinderen onmiddellijk met de ballonnen te spelen. Hoe hoog kan ik ‘m houden, hoe hard kan ik ermee rennen? De ballonnen zorgden voor luchtigheid. Precies zoals hun vader en oom altijd met een lach en een grap luchtigheid bracht.
Toen ik een paar uur geleden vertrok, speelde het jonge dochtertje van de overledene met twee ballonnen in de hal. We namen afscheid, ik keek om, ze zwaaide me uit. En ik wenste haar in gedachten toe dat ze dezelfde levenskracht, vechtlust en positiviteit als haar vader zou hebben. Dan komt ze er wel. Zonder hem, maar mét de prachtige, grappige en liefdevolle verhalen over hem. Dat ze die maar vaak mag horen!