Terwijl ik op een stralende wintermiddag van a naar b fiets, kom ik een groep kinderen tegen. Ze zijn uitgelaten, gaan op in hun spel. Althans, ik vermoed dat ze spelen. Precies op het moment dat ik hen passeer, roept een meisje: “Laten we vrede sluiten, het is bijna kerst!” Waarop een jongen haar idee onmiddellijk omarmt en zegt: “Ik geef je een hand. Vrede?” Hoe het verder gaat kan ik niet meer horen. Zou de vrede hier werkelijkheid zijn geworden? En is dat dan te danken aan kerst?
Het voorval deed me niet alleen glimlachen, maar zette me ook aan het denken. Heeft het zin als mensen omwille van kerst even de wapens neerleggen of de strijdbijl begraven? Ik moet denken aan soldaten in de loopgraven tijdens de Eerste Wereldoorlog. Op kerstmorgen 1914 verlieten ze de loopgraven en liepen de vijand tegemoet. Om samen kerst te vieren! Midden op het slagveld werd heel even vrede gesloten. Heel even, want na kerst werd de strijd vurig hervat.
Heeft dat zin, om twee dagen te ontwapenen, om daarna verder te vechten alsof het nooit kerst geweest is? Om even vredig aan de kerstdis te zitten met je familie, om daarna de ijzige stilte of sfeer van verwijten en verwijdering voort te zetten? Is dat geen oppervlakkige schijnheiligheid? Als je alleen omdat het kerst is vrede sluit, lijkt die vrede geen lang leven beschoren, want kerst duurt maar twee dagen. Wil de vrede duurzaam zijn, dan moet de motivatie dieper gaan. Dan moet je geen vrede sluiten, omdat het een bijzondere feestdag is, maar omdat je gelóóft in vrede en in elkaar. Omdat je in de ander niet langer een vijand maar een naaste ziet. Omdat je weet dat er ten diepste geen reden is voor strijd. En omdat je bereid bent om de eerste stap te zetten en je kwetsbaar te tonen. Dán kan de vrede werkelijk wortelen, groeien en bloeien.
Maar waarom zou dat niet kunnen beginnen met kerst? Kerst zaait soms het eerste piepkleine zaadje waarmee de vrede beginnen kan. Kerst herinnert ons aan een diep verlangen in ons hart: om met ieder mens (inclusief onszelf!) in vrede te leven. Kerst zet ons aan tot een eerste stapje. Wie weet wat er dan gebeurt! Waarom zou vrede niét kunnen beginnen met kerst?
Ik weet niet hoe het spel van de kinderen verderging. En misschien is het veel interessanter om naar onszelf te kijken. Naar welke vrede in ons leven verlangen wij? Met wie of wat zou jij vrede willen sluiten? Met iemand met wie je ruzie hebt of op gespannen voet leeft? Met iemand aan wie je je vaak ergert, of op wie je heimelijk neerkijkt? Met jezelf, met een deel van jezelf waar je al zo lang mee strijdt en dat je het liefste ver achter je zou laten? Met je verleden, een emotie, een eigenschap waar je mee worstelt?
Zou deze tijd rond kerst je tot het allereerste stapje naar die vrede kunnen bewegen? En hoe zou dat eerste stapje er dan uitzien? Ik geloof in piepkleine eerste stapjes, óók als die tijdens de kerstdagen gezet worden. En ik wens je vrede toe, tijdens de kerstdagen en alle dagen!
Irene heel veel sterkte en Kracht en moet in deze donkeys Dagon ook Wij wense je rust en Kracht om uit het dal te Komen. Heel vel krachtnen sterkte.
Dank je wel. Ook in je huidige situatie blijf je een bijzonder mooi mens.
Vrede wens ik ook jou. Ook vrede met jezelf. Ga er maar aan staan.
Dank je wel Irene. We wensen jou en je dierbaren liefde vrede en geluk toe. We denken aan je.