Practice what you preach

Vrijdagmiddag. Ik moet een preek voor zondag schrijven, maar het lukt niet. Er staat inmiddels wel wat op papier, maar ik ben niet tevreden. Het is nog te abstract, te onpersoonlijk en volgens sommigen waarschijnlijk ook te soft. Afgelopen week sprak een collega-predikant in Trouw (28 augustus 2019) zich uit tegen te veel zachte en lieve woorden in de kerk. Woorden als kwetsbaarheid en verbinden zijn jeukwoorden die geen ruimte zouden laten voor de ongemakkelijke realiteit van kwaad, lijden en tekort. Mijn preek van zondag gaat over …… jawel: verbinding. Voor mij overigens helemaal geen jeukwoord. Sprekend over verbinding kan ik evengoed spreken over wat verbinding in de weg staat of verziekt én over ons eigen aandeel daarin. Toch lukt het niet met die preek. Ik weet niet goed waarom. Als ik dat wél wist, was het euvel waarschijnlijk opgelost.

Ik probeer te luisteren naar mijn eigen woorden, onder het mom ‘practice what you preach’. Misschien kan mijn preek-in-wording over verbinding me verder helpen in deze worsteling op vrijdagmiddag. Ik lees zondag voor de derde en laatste keer uit het boek Ruth en leg uit dat Noömi’s leven geen individueel project is dat zij dankzij hard werken en presteren tot een succes maakt, maar dat het veeleer een netwerk van verbindingen is. En dat er dankzij al die verbindingen een positieve wending in haar leven komt.
Ook ons leven valt of staat met verbindingen. Uitgerekend deze week kreeg ik de volgende quote van Goethe in mijn mailbox: “Er zou weinig van mij overblijven, indien ik alles moest afstaan wat ik aan anderen te danken heb.” Wij denken soms dat wij ons leven kunnen managen als een project, dat we het zelf in de hand hebben en door hard werken en goede keuzes tot een succes kunnen maken. Maar het is een veel te individualistische kijk op de mens. We zijn net als Noömi: pas in en door en dankzij de verbindingen die we aangaan komt ons leven tot zijn recht. Ik vertel in mijn preek dat deze gedachten mij helpen. Ze doen me beseffen dat ik niet altijd hoef te zwoegen en te rennen en te presteren, maar dat verbinden soms genoeg is. Dat ik niet alles hoef te doen en op te lossen en tot stand te brengen, maar dat ik op zoek kan gaan naar een wij. En dan zien we wel wat er gebeurt. Want dat is nooit tevoren te voorzien. Dat maakt verbinden spannend en ontspannend tegelijk. Spannend, omdat je niet weet wat het je brengen zal. Ontspannend, omdat je het niet allemaal meer alleen hoeft te doen.

Kunnen deze gedachten mij helpen, nu het niet zo wil vlotten met die preek? The proof of the preaching is in the practice! Ik realiseer me dat een preek ook een kwestie van verbinding is. Het is geen soloproject van mij alleen. Want ik kan een dijk van een preek schrijven, maar als mijn hoorders afgeleid zijn, of moe, of mijn woorden komen om andere redenen niet binnen, dan heeft het weinig zin. En omgekeerd kan ik een magere preek houden, maar als iemand net geraakt wordt door die ene zin of zich herkent in een voorbeeld, dan kan het goed uitpakken. Kortom: het gaat ook in een preek om wisselwerking en verbinding. Een goede preek en inspirerende viering maken we samen met elkaar. Dat geeft de nodige ontspanning!

En er is nog iets dat me helpt: me verbinden met mijn vriend Sybren. Niet alleen om hem te laten delen in mijn worsteling, maar ook om hem me te laten helpen. Ik weet dat hij het leuk vindt om mijn preek tijdens het schrijfproces te lezen en zijn leeservaringen en suggesties met me te delen. En ik weet ook dat zijn hulp me altijd verder helpt. Dus waarom niet die verbinding zoeken, nu ik er alleen niet goed uitkom?

Mijn eigen preek heeft mijzelf dus nu al geholpen! Misschien is ie dan toch zo gek nog niet 🙂 Voor nu ben ik bijna klaar. Met dank aan Ruth, Boaz en Noömi, aan Goethe, aan de haptonoom die mij deze week op het spoor van verbinding zette en aan Sybren die mij zo meteen nog even een aanzet tot verbetering geeft. Dus nog even aan het werk en dan met vertrouwen op naar zondag. In de hoop op mooie verbindingen!

Eén reactie

  1. Hoi Irene, heel herkenbaar. Ik vind preken maken een mooi en ingewikkeld gebeuren. Soms kan ik zo slecht inschatten of en hoe wat ik zeggen wil overkomt. Ik laat mijn preken zelden van te voren lezen. Maar misschien maak ik het voor mezelf dan nog eenzamer… Toch maar eens proberen…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.