Afgelopen dagen zag ik op Facebook een paar keer de volgende tekst voorbijkomen: “Your grandparents were asked to go to war. You are being asked to sit on a couch. You can do this.”
Deze uitspraak relativeert onze zorgen rondom corona; er zijn immers dingen die veel erger zijn, zoals oorlog. Daar kan ik niks tegenin brengen. Bovendien kan zo’n relativering heel heilzaam zijn. Ze kan je horizon verbreden en je blik verruimen, zodat je behalve voor je eigen sores ook oog krijgt voor de wereld om je heen. Of ze zorgt ervoor dat je zorgen minder groot lijken, zodat je weer moed vat en ertegenaan kunt.
Maar vergelijken en relativeren vind ik niet altijd verstandig. Het kan namelijk ook tot gevolg hebben dat je je eigen zorgen wegwuift, onderdrukt of negeert. Alsof jouw zorgen over iets relatief kleins er niet mogen zijn. Bovenstaande uitspraak op Facebook leidde bij mij tot de gedachte: ik mag niet klagen over mijn kleine corona-perikelen. Er zijn immers veel ergere dingen – met ernstige corona op een IC in Noord-Italië liggen, ‘wonen’ in een vluchtelingenkamp op een Grieks eiland, en vul dit rijtje zelf maar aan… – en daarmee vergeleken heb ik het hartstikke goed. Zo bezien kun je alle problemen ‘oplossen’ door ze te vergelijken en relativeren. Maar echt opgelost zijn ze natuurlijk niet. Ze blijven sluimerend aanwezig en trekken hun sporen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: spreek je uit! Neem je eigen gevoelens en gedachten serieus, deel je zorgen, vertel elkaar wat er in je leeft. Denk niet dat jouw zielenroerselen te onbeduidend zijn om te delen of dat jouw zorgen aanstellerij zijn. We zullen vermoedelijk allemaal merken dat het coronavirus ons raakt, zorgen baart, onrustig maakt en ons dagelijkse leven op z’n kop zet. Ik vind dat lastig. Door het wegvallen van mijn gewone ritme kom ik mezelf veel meer tegen. Dat zijn niet altijd gezellige ontmoetingen… Waar mijn gebruikelijke contacten en activiteiten zin geven aan mijn leven, ontstaat er nu een leegte die weinig plezier en voldoening geeft. Natuurlijk probeer ik die leegte te vullen met leuke en/of zinnige dingen, maar waar het me hier om gaat, is dat ik dat soms best lastig vind. Én dat het mij goeddoet om dat af en toe uit te spreken naar mijn naasten. Toen ik afgelopen week even mijn hart luchtte bij mijn partner, gaf dat lucht en licht. En al pratend ontsponnen zich zelfs nieuwe ideeën om invulling te geven aan deze gekke dagen.
Kortom: relativeer je zorgen, als dat je helpt om ermee om te gaan en verder te kunnen. En neem je zorgen – hoe klein ook – voluit serieus en deel ze met je naasten, als dát je helpt om ermee om te gaan en verder te kunnen. Ik wens je een goede, gezonde balans tussen beide toe!
Zeer herkenbaar Irene, naarmate de tijd vordert wisselen gevoelens van relativering en zorg zich af. Evelijne schreef ook zo’n mooi stuk over even je tranen laten stromen als het nodig is.
Vanmorgen hadden we “ you tube dienst” waar verschillende uit de gemeenschappen een stuk muziek lieten horen wat zo raakte dat ik zelf via de tv ontroerde … en hoe gek het ook klinkt dat helpt.
Dank en liefs voor jou!!!