De les van de amaryllis

Wij zijn hier in huis omringd door amaryllissen. Allemaal in de afgelopen weken gekregen als afscheidscadeautje. De eerste, in een vaas, is nu in volle bloei. Ik dacht even dat het geen amaryllis was, maar volgens mijn ouders, die ik als groot kenner van alles wat groeit en bloeit beschouw, is het er wel één, zij het “een aparte”. De andere twee, met bol, zitten nog in de knop. En elke dag groeien ze een stukje verder. Ik vind het prachtig om het groeiproces dag voor dag te volgen. Soms vind ik het opeens verrassend snel gaan. Maar meestal kijk ik ongeduldig naar de knop en steel, alsof ik ze met mijn ongeduld wat sneller kan doen groeien. Ik heb ze al weken, maar bloeien doen ze nog niet.

Zouden deze bollen – of de gevers ervan – mij iets willen leren? Sommige processen vragen tijd, veel tijd. En groeien gaat niet vanzelf. Ik heb dat al vaak gezien in mijn werk. Persoonlijke groei, herstel, rouw, verandering van gewoontes… het zijn allemaal trage, tijdrovende, maar ook diepgaande, verrijkende processen. Ik heb het in de afgelopen jaren ook zelf ervaren, tijdens mijn ziekteverlof en herstel. Ook dan kon ik soms vol ongeduld naar mezelf kijken, alsof ik mezelf met mijn wilskracht vooruit kon duwen. Alsof je aan de stengel van een amaryllis gaat trekken. Of de knop openpeutert, om de bloem tevoorschijn te toveren. Het zal niet werken. Integendeel.

Opeens moet ik denken aan een college tijdens mijn coachopleiding, zo’n zeven jaar geleden. Het ging over twee soorten verandering: georganiseerde verandering enerzijds en toegestane verandering anderzijds. Ik – en velen met mij – denk bij verandering vooral aan het eerste: om (iets) te veranderen, moet je hard werken, ingrijpen, handelen. En natuurlijk is dat ook maar al te vaak het geval. Maar er is ook een ander soort verandering, dat leert de natuur ons. Verandering waar je niet aan hoeft te trekken en te duwen, maar die je alleen maar tijd en ruimte hoeft te geven. Zoals de groei van een amaryllis. Je hoeft de groei slechts toe te staan en (veel) tijd te geven. En dan komt de bloei vanzelf.

Juist nu, op het moment dat ik mijn eigen onderneming start, zijn dit welkome inzichten. Want het harde werken zal me weinig moeite kosten, maar de groei tijd geven, vind ik – ongeduldig als ik ben – veel lastiger. Het liefst zet ik in een paar weken een bloeiend bedrijf neer. Maar ik weet nu al dat dat niet kan, dat deze ‘bol’ meer tijd nodig heeft om te groeien en ontkiemen. En dat het ook belangrijk is om af en toe achterover te leunen en het proces z’n eigen gang te laten gaan.

Ik hoop maar dat die amaryllisbollen in huis nog veel tijd nodig hebben om te gaan bloeien. Zodat ze me voorlopig vaak kunnen herinneren aan deze les. En ik hoop dat mijn onderneming een traag en tijdrovend, maar ook diepgaand en verrijkend groeiproces tegemoet gaat. Met uiteindelijk een verrassend mooie bloei!

4 reacties

  1. Wij hebben ook een amaryllis bol, ga hem nu met andere ogen zien. Bedankt voor je mooie woorden.
    Ik wens je heel veel succes met je nieuwe job/uitdaging (of hoe je het ook noemen wil)
    Je site ziet er goed uit! Ik ga je zeker volgen.
    Hartelijke groet vanuit Naaldwijk Cocky van Dalen

  2. Zulke mooie verhalen schrijf je Irene, waar ik ook energie uit haal en voor mezelf ook lessen uit kan leren.
    Dankjewel 😘

  3. Rust geeft ruimte aan de groei.
    Zoals de grond nu moet rusten voor er weer ingezaaid wordt.
    Ik weet hoe moeilijk het is om rust te vinden om persoonlijke groei toe te staan. Maar met geduld kom je een heel eind Irene. Ik wens je rust toe en geduld.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.