Samen met haar echtgenoot en dochters ga ik haar afscheid voorbereiden. Behalve pen en papier neem ik een tas met boeken mee. Want ik weet dat deze overleden vrouw jonge kleinkinderen achterlaat. Hun exacte leeftijden weet ik niet, dus ik stop voor elke leeftijd wat in de tas.
De kleinkinderen komen natuurlijk ter sprake. Ze willen wel iets bij oma neerleggen aan het begin van de afscheidsdienst, samen met hun ouders. Verder niet te veel aandacht, ze vinden het al spannend genoeg, aldus hun moeders. Ik pak mijn tas en haal er een stapel prentenboeken uit over afscheid en dood. Eén ervan – Uil is dood – geef ik aan de ene moeder, zij heeft een zoontje van bijna 3 jaar en dit boekje is voor de allerkleinsten. Ook Kikker spreekt haar aan, want die kent hij al van andere boeken. Twee andere prentenboeken zijn voor het gezin met iets oudere kinderen. Eén ervan – mijn lievelingsboek Een boom vol herinneringen – sluit mooi aan bij oma’s liefde voor bomen en voor de natuur.
Eén van deze moeders had zich al voorgenomen om naar de bibliotheek te gaan en was dan ook heel dankbaar. In deze propvolle dagen bespaart dit haar tijd en energie. Voor mij is het een kleine moeite, voor jonge gezinnen een groot geschenk. Nou ja… geschenk? Ik geef de boeken niet cadeau maar te leen. Na de uitvaart krijg ik ze wel een keer terug.
Soms vertellen ouders dat ze één van de boeken zelf hebben aangeschaft. Eén keer kwamen alle kleinkinderen met een vossenknuffel – Een boom vol herinneringen gaat over een vosje dat doodgaat – naar de uitvaart. Een enkele keer lees ik of een ouder tijdens de uitvaart een prentenboek voor, met de prenten op het scherm zodat iedereen het kan meemaken.
Ik geloof in de kracht van verhalen, ook bij afscheid en verlies, en laat ouders graag zien hoeveel moois er voor (jonge) kinderen voorhanden is!